την στιγμή που ετοιμαζόμουνα να μπω στο σπίτι, σε θυμήθηκα
την στιγμή που ξεκλείδωνα την πόρτα, σε θυμήθηκα
και δεν μπήκα
πήρα τους δρόμους χωρίς να ξέρω που πάω και γιατί ξενύχτησα
βρέθηκα στους δρόμους που περπατήσαμε μαζί, πριν χρόνια
μοιάζανε με ράγες τρένου
κι όλα ήταν εκεί
έδιναν την ασήμαντα φιλόδοξη παρουσία τους
όπως τότε,
ήσουν κι εσύ κάτω απ’ το κίτρινο φως,
γυμνή οφθαλμαπάτη η σκιά σου κάλυπτε την ατέλειωτη γραμμή
σαν αντανάκλαση
γύρισα στο σπίτι ξημερώματα
η πόρτα ήταν ανοιχτή και το κλειδί εκεί
κανείς δεν είχε μπει να κλέψει τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου