μνήμη αφόρητη

κάποτε οι φόβοι γίνονται ενθύμια
και πένθιμα ντεκόρ του παραδείσου
κάποτε οι πόνοι, γυμνοί κι ανήμποροι
ξεχνιούνται περιμένοντας να πέσει κάποιο αστέρι
κάποτε η μνήμη αλλοιωμένη
στο τότε ανασαίνει
μα δεν πονάει ούτε νοιώθει
δε φοβάται ούτε ρεμβάζει
μνήμη ανάπηρη πολέμου ξεχασμένου
χωρίς τα όπλα της, χωρίς πυξίδα
χωρίς τα όνειρα που τη βάραιναν για χρόνια

μνήμη αφόρητη πάνω στους τάφους
σαν φλόγα κεριού που τρεμοπαίζει